Jan

Jan

Net voor de start van de eerste maatregelen rond corona ging het al niet zo goed met mij; ik was sterk oververmoeid, misschien zelfs burnout-klachten.

Omdat ik hoog-risicopatiënt ben voor corona, heeft mijn huisarts me aangeraden thuis te blijven vanaf het moment dat corona de regels bepaalde.

Van 60 uur per week werken naar niets, in combinatie met de klachten die ik al had en angsten rond het corona-gebeuren, hebben me in een diep dal geduwd.

Ik was tot niets meer in staat in het begin, en polste bij mijn huisarts voor een opname op de paaz, dat is wat ik anders zou doen als ik me zo voel.

Zij liet me echter weten dat dat tijdens corona geen optie was. Achteraf bleek dat deze informatie niet klopte, er is wel degelijk nog mogelijkheid tot opname hier in de streek.

Ik heb niet aangedrongen en haar niet laten bellen, en ben gewoon thuis gebleven. Naast een verhoging van mijn onderhoudsdosis antidepressiva is me niets aangeboden als bijkomende hulp.

Ik heb geen psycholoog of psychiater meer, en nu opstarten leek de huisarts geen optie. Ze heeft wel tijd voor mij vrij gemaakt, ik heb al 3 gesprekken (ongeveer 1 per 14 dagen) van een uur face to face gekregen met haar, en ze belt ook op.

Feit blijft wel dat de enige behandeling voor mijn depressie nu bestaat uit verhoging medicatie. Geen therapie, geen opname.

Ik zou ook thuishulp moeten krijgen maar ook dat wordt nu niet opgestart. Het mobiel team hier in de regio doet geen face to face bezoeken, bellen alleen op om te horen hoe het gaat, los van de wachtlijst zou ik daar dus ook niet mee gebaat zijn. Voor mij helpt dat er iemand over de vloer komt, zodat ik beter mijn structuur vast hou en op tijd opruim.