Julie

Julie

Een (groot)moeder over social distancing voor mantelzorgers:

“Ik wandel dagelijks naar mijn zoon die nu alleen woont met 2 jonge kinderen. Het is voor hem onmogelijk om thuis te werken en gelijk 2 kinderen bezig te houden. Hij heeft op dit moment geen contact met psychiatrische hulpverlening. Er is wel wekelijks contact met de huisarts.

Ik babysit op de kleinkinderen van achter glas als onze zoon boodschappen moet doen. Ik blijf buiten. Gelukkig is het mooi weer en is het daardoor mogelijk om buiten op het koertje een uurtje te babysitten.  Mocht het regenen en koud zijn zou het moeilijker om ons aan de regels van social distancing te houden.

Maar naarmate de situatie langer duurt, wil ik graag wat meer op de 2 kleinkinderen passen – even buiten gaan met hen. Voor mijn zoon is de godganse dag alleen oppassen op de kinderen heel stressvol.”

Toch moet ik zeggen dat het nu beter gaat met hem dan verwacht.  Er is een soort van rust over hem door het wegvallen van de sociale druk van het werk (hij is in ziekteverlof) en de maatschappij die “rendement” vraagt.  

De quarantaine als een soort verontschuldiging of toelating voor de rust waarvan hij nu mag genieten… Ik weet niet hoe ik het anders moet uitdrukken. Hij gaat nu zelfs winkelen voor ons en hij kookt voor zichzelf en de kindjes.  Gewoonlijk is het andersom.

Hij is wel heel angstig dat zijn vader of ikzelf zouden ziek vallen.  De kinderen zijn werkelijk gedrild om afstand te houden.

Hij probeert zijn angst en de stress (die hij altijd al had en nog heeft) te bezweren via een app die hem meermaals per dag oproept tot bepaalde ontspanningsoefeningen.  Dat schijnt voor hem te werken.

En hij heeft een app met een trainingsprogramma (lopen en krachttraining).  Daar heeft hij nu ook tijd voor.

We zorgen goed voor onszelf, maar wat als wij zouden ziek vallen of weg vallen?  Die vraag blijft.

Ik ben echter getraind om die bekommernis te parkeren en niet te ver vooruit te kijken.”