Brigitte

Brigitte

Bij de start van de coronamaatregelen ben ik vanuit opname naar huis gegaan. Thuis ging het niet zo goed en begon ik meer en meer in negatieve gedachten af te dwalen. Ik werd elke dag opgebeld door een verpleegkundige van de afdeling, maar al snel werd duidelijk dat telefonisch contact lang niet hetzelfde was als een gesprek face to face. Het waren ook altijd maar korte gesprekken om te horen hoe het ging.

Na tien dagen was het niet meer veilig thuis en heb ik besloten om terug te gaan naar de afdeling. Ik voelde me op dat moment totaal niet goed en had nood aan meer begeleiding.

Toen ik aankwam op de afdeling werd ik onmiddellijk in quarantaine geplaatst. Dit had ik niet verwacht; ik voldeed toch aan de voorwaarden? Maar vanaf die ochtend was de nieuwe maatregel dat iedereen die terugkwam 7 dagen in quarantaine moest.

Ik werd ook helemaal niet geïnformeerd over wat die quarantaine inhield toen ik nog thuis was. En ook daarna werd mij maar in mondjesmaat uitgelegd wat er kon en wat niet. Ik voelde me er heel kwaad en verdrietig om, want dat was net wat ik niet nodig had.

Tijdens de quarantaine was het niet echt mogelijk om gesprekken te hebben met de hulpverleners omdat ze enkel aan de deur van je kamer kwamen en dan stonden ze in het midden van de gang, wat het praten niet echt veilig maakte.

Ik hield me vooral bezig met tekenen, haken en vooral veel piekeren. Mijn negatieve gevoelens waren dan ook zeker niet weg na die zeven dagen.

Voor wie niet in quarantaine zat, was er een vervangend therapieprogramma. Het lijkt vooral veel op bezigheidstherapie en het voelt totaal niet veilig omdat het aangeboden wordt voor de ganse afdeling. Voor elke sessie mogen maar vier mensen inschrijven van de ganse afdeling, dus zit je meestal in een sessie met mensen die je niet zo goed kent.

Per week zijn er drie groepstherapieën, deze zijn dan ook de enige houvast.

Er is wel voldoende ruimte voor individuele gesprekken, zowel met de persoonlijke begeleider als met de psycholoog.

Voor de maatregelen speelden we tussen de therapieën door regelmatig gezelschapsspelletjes. Dat kan nu niet meer, omdat we voldoende afstand van elkaar moeten houden, dus iedereen is vooral op zichzelf.

Ik heb normaal wel wat structuur nodig en die ontbreekt nu wel heel erg op de afdeling waardoor ik me hier niet zo goed bij voel.