Ann

Ann

Ik vind het op twee vlakken fundamenteel zwaar plots een corona-virus over geestelijke en lichamelijke gezondheid te zien beslissen.

Zelf ben ik de ‘gelukkige’ bezitster van de combinatie van de twee en hecht ik veel waarde aan oprechte gesprekken en behandelingen om mijn evenwicht te bewaren. Nu louter gereduceerd worden tot telefonisch en in het beste geval videocall-contact – als tenminste de pc meewerkt – voelt als een fundamenteel gemis aan menselijke warmte en non-verbale troost. Bovendien worden mijn fysieke en ook typisch psychisch gerelateerde klachten zoals chronische spierpijnklachten, cvs en fybromyalgie andermaal louter genegeerd want geen mondmasker en schort om nog maar te zwijgen van het daartoe nodige directe contact.

Het heet vandaag de dag dat huidhonger het nieuwe probleem vormt op psychisch vlak. Me dunkt dat werkelijk elke psychisch kwetsbare mens dat al jaren beleeft en er nu compleet op decompenseert in corona-tijden. Al helemaal als je – en met mij zovele psychische kwetsbare mensen alleenstaand – op een veel te minuscuul kamertje, studio of appartementje woont. Bovendien getroubleerde familie- en vriendenrelaties kent die hier en nu als compleet ontoereikend reageren.

Omgekeerd lijd ik als ervaringsdeskundige met de psychisch kwetsbare mensen die lijden. Ik word verondersteld een hoopgevende kracht te zijn en blijven, maar hun verhalen maken me monddood in pure machteloosheid. Andermaal nauwelijks houvast, zelfs nog minder dan voordien. Eigen hulpverleners die afhaken zich angstvallend behoedend voor… ja, waarvoor eigenlijk?